Scenka z przedszkola (nasza Isia chodzi do 5-latków). Mama kilkorga małych dzieci, może w ciąży, może pchająca wózek, a przy spódnicy jeszcze jeden albo dwoje maluchów… Kręcą się pod nogami, marudzą, domagają się uwagi. Mama heroicznie stara się dobrnąć do samochodu i pozapinać towarzystwo w fotelikach. Kiedyś sama tak miałam – nasze dzieci rodziły się […]
Ile słów wypowiadam codziennie? Trudne pytanie. Zależy to od płci (kobiety mówią podobno trzy razy więcej niż mężczyźni. Na oko to całkiem realne), temperamentu, rodzaju wykonywanej pracy… Średni wynik to ok. 10 tys. słów. Całkiem sporo! Ale co z jakością? Często najbliżsi mają tu najgorzej: dla nich nie chce nam się chcieć. Szkoda! Na zewnątrz
Bierny, mierny, ale wierny – tak z ironią mówi się o kimś, kto pozycję zawodową lub miejsce w strukturach partii zdobył nie dzięki osobistym kompetencjom, lecz swoistej „wierności” polegającej na odpowiednim głosowaniu i niekwestionowaniu poleceń przełożonych. Taką postawę można nazwać lojalnością, uległością, czasem zwykłym wyrachowaniem. Z wiernością jednak nie ma to wiele wspólnego. Prawdziwa wierność
Może trochę niezręcznie pisać tak w tygodniku katolickim, ale wydaje się, że wiele osób zbytnio bierze sobie do serca dewizę „jak Bóg da”, na niej właśnie opierając swoje życie. Rozmawiałam kiedyś ze znajomym, próbując umówić się z nim na „po obiedzie”. „Ale jak to, o której mamy obiad?” – nie krył zdumienia. – „Po prostu
Co teraz robisz? Nic, siedzę w domu — mówi mama trójki dzieci. – Twoja żona pracuje? Nie pracuje, siedzi z dziećmi – rozmawiają mężowie. Mimo przemian społecznych ostatnich lat i polityki promującej rodzicielstwo wciąż jeszcze praca w domu uważana jest za zajęcie mniej wartościowe lub przeznaczone dla kobiet niemających lepszego pomysłu na życie. Ta ciężka
Czy słyszeliście kiedyś takie pojęcie? Na pewno brzmi intrygująco. Wymyślił je John Gottman, amerykański psycholog, profesor Uniwersytetu w Waszyngtonie i autor wielu książek, który przez czterdzieści lat zgłębiał przyczyny rozpadu związków oraz zagrożenia dla ich stabilności. Gottman zastanawiał się m.in. nad tym (myślę, że to pytanie stawia sobie codziennie kilka milionów małżeństw na całym świecie),
Lubię wracać tam, gdzie byłem już, pod ten balkon pełen pnących róż, na uliczki te znajome tak…” – to oczywiście złoty przebój Zbigniewa Wodeckiego. Ale większość z nas także lubi powracać do tych „pierwszych serca drgnień”, nieraz ledwo uchwytnych i trudnych do wyrażenia, które kojarzą się nam z dobrem, pięknem i poczuciem bezpieczeństwa. Miejsca, dźwięki,
„Life is brutal and full of zasadzkas” – jak mawia jeden z moich znajomych. I niestety to dowcipne stwierdzenie ma mocne podstawy. Każdemu z nas żyłoby się łatwiej i przyjemniej, gdyby wszystko, co planujemy, udawało się w stu procentach zrealizować; gdyby ludzie doceniali nasze szczere intencje i z zachwytem przyjmowali nasze pomysły, gdyby dostrzegali i
Spokojnie, to nie będzie wykład z chemii. Po prostu prawda jest taka, że gdzie nie ma zasad, powstają kwasy. W nowym miejscu czy środowisku czujemy się pewniej, kiedy zrozumiemy rządzące tam prawa. Są może rodziny, gdzie główną zasadą jest brak jasnych zasad. Ale w większości przypadków samo życie i codzienna rutyna sprawiają, że pewne zachowania
W rewelacyjnej książce „Ojciec – strażnik rodziny” J. Stenson, wieloletni dyrektor szkół dla chłopców, mający kontakt z bardzo wieloma rodzinami, dzieli się niezwykle ciekawym wnioskiem, porównując styl życia współczesnej młodzieży, nie całej, lecz na pewno znaczącej jej części, do XIX-wiecznej arystokracji, która „dzięki swojemu bogactwu i wpływom często żyła życiem klasy próżniaczej”. Tu z góry
