Zostań bohaterem w swoim domu – zachęcała ongiś reklama sieci marketów budowlanych. W sumie to niezły pomysł, także wychowawczo: Dorastając, dzieci potrzebują bohaterów do naśladowania. […] W większości przypadków dzieci formują swój charakter, naśladując osoby, które podziwiają – pisze w książce „Ojciec – strażnik rodziny” J. Stenson, wieloletni dyrektor szkół i bystry obserwator życia setek […]
Kochać, jak to łatwo powiedzieć! – wzdychał kiedyś P. Szczepanik. Ten liryczny tekst można strawestować, zastępując „kochać” słowem „wierzyć” – reszta w miarę się zgadza. Czemu dzieci, dorastając, odrzucają wiarę? Gdy wygasa abonament przejęty w rodzinnym pakiecie, mówią, że Bóg, jeśli istnieje, nie jest im potrzebny, że tego „nie czują”, „nie widzą potrzeby”. Także dzieci
Wyobraź sobie, że któregoś dnia twój mąż mówi do ciebie: wiesz, kochanie, zamieszka z nami słodkie maleństwo. Trzeba będzie się nim opiekować, poświęcać mu czas, dzielić się zabawkami. Musisz to zrozumieć, przecież jesteś starsza! Ale nie martw się, będę was obie kochał jednakowo. Jednakowo? To jakaś kpina! Nikt nie chce być kochany „jednakowo” przez osobę,
Podobno wdzięczność to klucz do szczęścia. Brzmi to trywialnie, można tak przecież powiedzieć o wielu innych rzeczach. Dla kogoś takim kluczem mogą być pieniądze, aż do chwili, gdy zrozumie, że „są na tym świecie rzeczy, których nie można kupić”. Dla innych może nim być miłość, przyjaźń czy ogólnie dobre i głębokie relacje z innymi (nota
W co się bawić? W co się bawić? Gdy możliwości wszystkie wyczerpiemy ciurkiem – zastanawiał się w samym rozkwicie słusznie minionej epoki W. Młynarski. Czasy już inne, kontekst też nie ten, ale sedno sprawy pozostaje niezmienne. Każdy lubi się pobawić, z czasem tylko „zmieniając sobie bawitko”, jak śpiewa z kolei A. Poniedzielski. Zabawy dużych dzieci
Uważna odwaga i odważna uwaga… – brzmi może trochę pretensjonalnie, ale takie miałam skojarzenia, gdy myślałam o tytule tego felietonu. Parę dni temu spotkałam się z moją koleżanką Niną. Znamy się od lat, a jej czternastoletnia córka jest moją chrześnicą. Okazało się, że Zosia od wielu miesięcy choruje na anoreksję. Zawsze wysoka i szczupła, teraz
Chcesz być czymś w życiu, to się ucz, abyś nie zginął w tłumie; Nauka to potęgi klucz, W tym moc, co więcej umie! – wpisał ongiś do sztambucha swoim synom Ignacy Baliński, prawnik i pisarz z przełomu XIX i XX w. Przesłanie to na przestrzeni lat trafiło na stronice wielu dziecięcych pamiętników. Także dziś większość
Najpierw pandemia wywróciła naszą w miarę stabilną rzeczywistość (powiedzmy sobie, że ostatnie dziesięciolecia to raczej spokojny „slot” wśród dziejowych burz). Teraz wojna tuż za granicą, bestialstwo, w które wciąż trudno nam uwierzyć. Wizja bezpiecznego świata, w którym dorastały ostatnie pokolenia, została zdmuchnięta jak domek z kart, ukazując kruchość naszych misternych planów i żmudnie wznoszonych konstrukcji.
Ostatnio w związku z pracą zawodową dużo rozmawiam z nauczycielami o ich relacjach z rodzicami. Wyłania się z tego ciekawy obraz funkcjonowania współczesnych rodziców. Są to tylko zaledwie migawki, nie całościowa wizja, bo każda sytuacja jest inna i cytując Tołstoja: Każda nieszczęśliwa rodzina jest nieszczęśliwa na swój własny sposób. Uderzające jest to, że opinie nauczycieli
Szukajcie wpierw Królestwa Bożego… a wszystko inne będzie wam przydane, alleluja! – wyśpiewujemy nieraz radośnie w kościele czy na pielgrzymce, bo to w sumie fajna piosenka jest i łatwo wpada w ucho. A śpiewać, wiadomo, „każdy może”. Dowolną śpiewkę można sobie nucić i… nic właściwie z tego nie wynika. Różne rzeczy śpiewamy, czytamy, odmawiamy… Ale
